۰۳ مهر ۱۳۸۹

امیدوا رید

هیچ وقت آدم نباید امیدوار بشه
حداقل نباید بزاره  میزان امیدواریش از یه حدی تجاوز کنه
یه وقتایی توی زندگیه آدمه که  خدا یه کارایی میکنه که دهنت  باز میمونه
با خودت  میگی  یعنی  میشه ؟   خدایا!   یعنی میشه ؟
ویه چیزی  درونت میگه آره
این  همون لحظه  لعنتیه که امید  شروع میشه
اون زمان  به  بعد  امیدت میاد  روبه روت میشینه و  لحظه  به  لحظه   لحظات  خوشت  رو برات  تصویر  سازی میکنه
تو هم  با خودت  فکر میکنی  اگه اینجوری  بشه من  چه کارا  میکنم  و چه کارا  نمیکنم
هه
آره  ولی اوضاع  طبق اون تصویرایی که امیدت  واست  ساخته پیش نمیره
اون وقت که 
 فکت کش  میاد و میفته  زمین و ...



پ.ن (این قسمت مخاطب خاص دارد) :
خدایا   اصلا من بی جنبه
تو که خدایی درسته  این امیداری الکی  رو واسم پیش  بیاری؟
نمی دونی  چقدر  سخته آدم بین  خودش و  آرزویی که داره   فقط  یه  قدم  فاصله ببینه
بعد  به خودش  بیاد ببینه همش  مثل یه  سراب  بوده
درسته ؟
نه درسته ؟
اصلا میفهمی چی میگم ؟



 http://feeds.feedburner.com/faheshepakdaman اشتراک فید وبلاگ

۳۰ شهریور ۱۳۸۹

اینجوری می خوام...

آدم  باید  با کسایی آشنا  بشه که باشون دوست  بشه

بعد  هر غلطی خواستن با هم  بکنن


هر چی  خواستن  به هم  بگن


یه عالمه  راز و  حرف  و   درد و دل  با هم  رد و بدل کنن


هر چقدر خواستن به هم نزدیک بشن


هر چقدر  هم  خواستن به هم   خیانت کنن


بعد  برن


و هیچ وقت  همدیگه رو  نبینن

حتی  روز  قیامت 








 http://feeds.feedburner.com/faheshepakdaman اشتراک فید وبلاگ





۲۱ شهریور ۱۳۸۹

مغناطیس

بعضی چیزا حکم آهن  رو داره
و بعضی چیزا هم مثل آهن ربا  می مونه
مثل
دست تو  و باسن من
نا خودآگاه به هم جذب میشن!




 http://feeds.feedburner.com/faheshepakdaman اشتراک فید وبلاگ


۲۰ شهریور ۱۳۸۹

خواستن به گا رفتن است


من می تونم یه عمر تختم رو با یه نفر شریک بشم


اونم با کسی که وقتی هوا سرده پتو رو می کشه رو خودش

وقتی گرمشه پتو رو میندازه رو من

وقتی مریض میشه باید صدای نفسای بریده بریدش رو گوش کنم

وقتی شبا می خوام بیدارش کنم که بره سوسک توی دستشویی رو بکشه

اینقدر خوابش سنگین باشه که بیدار نشه

وقتی می خوابه بهم بگه موهامو از توی صورتش بزارم کنار

...

من میتونم!

واقعا می تونم؟

در حرمسرای مدرن 2

توی حرمسرا هر کی هنر خودشو داشت


یعنی هر کسی دنبال این بود که خودشو با یه چیزی سر گرم کنه

آخه مگه مرد چند ساعت توی روز به یکی از ما احتیاج داشت

من اونجا استعداد خودمو باید کشف می کردم

باید می دیدم که چی رو دوست دارمو و به چی علاقه دارم

توی حرمسرا بهترین هنر که با عث جلب توجه مرد میشد زبان بازی و عشوه گری و از این قبیل

هنر ها بود

اما اگه بخوام انصاف رو رعایت کنم

می دیدم که گاهی مرد از زنهای فهیم و با دانش که می تونستن رو پای خودشون بایستن هم خوشش میومد

اما این فقط علاقه زودگذر بود و تا وقتی ادامه داشت

که اختیارات مرد و کم نمی کرد

یا قدرت اونو زیر سئوال نمی برد

من کم کم عاشق مرد شده بودم

هر چی اون نایاب تر بود و کمتر در دسترسم می بود

این احساس که می خوام بهش نزدیک بشم بیشتر میشد

اما توی حرمسرا با اون همه زن

نمیشد اینو به زبون اورد

این باعث شده بود که من دنبال هنری بخوام برم

که برای مرد جلب توجه کنه

و اون به سمت خودم جذب کنم

کاره سختی بود

من مرد رو دوست داشتم واینو حق خودم می دونستم

که اون ماله منی باشه که صادق ترم

اما حقیقت زندگی با بی ریا بودن تو کاری نداره

کلا زندگی براش اهمیت نداره که تو چقدرپاک و روراستی

ولی من هنرم رو پیدا نمی کردم

"شاید هنری نداشتم که باید پیدا میشد"

اون زمان فقط این تصور رو داشتم

اما روزگار عوض میشه...






ادامه دارد...

تفاوت مشترک

من با دیگران فرق دارم
و این واقعیت زندگیه من است
حقیقتی ست که نه تلخ است  نه  شیرین
برای  من که فقط  طعم ملس دارد

بله  من با دیگران فرق دارم
و فرق من در اینست که خودم را
بی اندازه  شبیه  دیگران می بینم
 وقتی  از خودم حرف می زنم
احساس  می کنم  که  گویا  از تمامی آدمهای اطرافم  حرف می زنم
و هیچ  تفاوتی  بین خودم  و دیگران نمی بینم
همانطور که دیگران  متنفر می شوند   و عاشق می شوند
من هم همانگونه هستم
هیچ تفاوتی نیست
 و این  باعث می شود که من  از دیگران متمایز شوم
دیگران همیشه خود  را  متفاوت از  دیگر انسانها می بینند
و تصور می کنند آنگونه که آنها  عشق  حسرت  لذت  درد و...  را تجربه کرده اند
اطرافیان  آنها  را تجربه نکرده اند

من متفاوتم
بخاطره شباهتهایی که به دیگران دارم

۱۸ شهریور ۱۳۸۹

در حرمسرای مدرن 1


خودم هم تعجب کردم
آخه من  کلا دختر  چشم گیری  نبودم هیچ وقت
از این  دخترایی  هم نبودم که  زل بزنه توی چشم یه مرد  تا  اون بهم توجه کنه
کلا  سر به  زیر بودم همیشه
توی  مسیرایی که می رفتم و میومدم
همیشه جلوی پامو نگاه می کردم
بگذریم  با این اوصاف  برام  هنوزم عجیبه که چی  باعث  شد  منو انتخاب کنه
از حال و هوای اون روزا نمی تونم بگم
تردید داشتم
خوشحالی و ناراحتیم مشخص نبود
ولی اون ته دلم قند اب میشد  با یه دلهره کوچولو که برام شیرین بود
روزی که قرار شد بیان دنبالم خیلی  استرس داشتم
آخه نمی دونستم اونجا  چطوری
همیشه از جاهای  جدید  یه کم می ترسیدم
هیجان رو دوست دارما ولی من  هیچ وقت نمی دونستم حرمسرا چه شکلیه
من باید میرفتم میون  دهها  دختر و زن متنوع و
باید  سره بدست اوردن یه مرد  با اونا دست و پنجه نرم  میکردم
کار سختی  به نظرم میومد
اما  حالا که فکرشو می کنم
  می بینم  که کار  خیلی  سختیه
بخصوص  برای منی که زیادی آرامانگرا بودم
من  نمی دونستنم باید  گرگ  بود جنگید
نمی دونستم  باید   نقش  بازی کرد و خودت نبود
من همیشه می خواستم خودم باشم
اما توی زندگی  به  جایی  رسیدم
 که تمام   سود  من توی   این بود  که خودم  نباشم
توی حرمسرا  دخترایی  بودن کا گاهی  به خوشگلی شون  حسودیم میشد
بعضیا هم  بودن  که  تعجب می کردم  چطور ممکنه مرد از اینا  خوشش بیاد
یه تعدادی بودن که خوشون رو می گرفتن واسم
 و همیشه هم یه نگاه  عاقل اندر سفیه  بهم می نداختن
اما  یه چند تاییی  هم بودن
که  زود میومدن و خودمونی میشدن
من  بعد ها فهمیدم
از آدمایی که میان  جلو  و صمیمی  میشن 
بیشتر باید  دوری  کردد  و ترسید
چون اونا  به  بهانه  نزدیک  بودن  بهت ضربه  میزنن و
  تو هم چون  بهت نزدیکن  نمی دونی  چطور  باید  باشون  برخورد  کنی





ادامه  دارد...

خدایا سکوتت مایه عذاب است


من از متکلم وحده بودن خسته دم
دلم میخواد گاهی که بات حرف میزنم
تو هم جواب بدی
سری تکون بدی
چشمکی  اشاره ای چیزی
نه   اینکه یه  مگس  ازبا لاسرم بپره
بعد بگی  این نشونه  من  بود



۱۰ شهریور ۱۳۸۹

می خواهم اینجا شروع کنم

اینجا  سهم منه  از دنیای به اصطلاح مجازی
دنیای مجازی که ادمها خود  واقعیه  شان  را  اینجا نشون  می کنن.
اینجا ماله  خود خود مه
اینجا  برای  بدی هایم  وخوبی  هایم  هست
که بتوانند آزادانه جولان بدن
وصفاتشان  را   به رخ هم بکشند
ویا شاید بخوان پز  بدهند  و دعوا کنند و گیس  وگیس کشی  راه  بیا ندازند
پس  به کسی  مربوط  نیست


در کل می خواهم  با اینجا  حال کنم
نه اینکه  به کسی  حال  بدهم
روشن شد؟!